ELLE: Która Anna Mucha jest prawdziwa: ta, która -rozchyla usta na okładce ,,Playboya", wkłada paczkę z pieluchami do luksusowego auta, czy ta, która ciągnie po ziemi futro na premierze ,,Och, Karol 2"? Anna Mucha: Każde z tych obliczy jest jednocześnie i prawdziwe, i fałszywe. Obecnie najbliższe prawdy jest wkładanie pieluch do samochodu. A okładki w "Playboyu" były zagraniem przeze mnie pewnej roli. Nie była to prywatna sesja, dlatego łatwiej było mi zgodzić się na nią, niż pozwolić sfotografować się z moją Córką. ELLE: To znaczy, że żadne pismo nie ma co liczyć na okładkę ze Stefanią? Może rezygnuję w ten sposób z bardzo dobrego funduszu edukacyjnego dla Małej (śmiech), ale chcę jak najdłużej zachować poczucie bezpieczeństwa związane z faktem, że świat jej nie widzi. ELLE: Naprawdę? Jesteś jedną z nielicznych osób, która otwarcie mówi, że pieniądze są w życiu -ważne. Może to tylko kwestia ceny? No jasne! Jeszcze tylko nie określiłam stawki! (śmiech) ELLE: Umawiasz się z paparazzi? Nie. Na pewno nie na spacery po parku czy wieczorne wyjścia. Na nic, co robię prywatnie. Są natomiast sytuacje związane z moimi kontraktami reklamowymi, które wymagają ode mnie określonych działań. Ale to praca. ELLE: Szczerze - bałaś się porodu? Nie. Nie ja pierwsza, nie ostatnia. ELLE: A co z zapowiadanym megaorgazmem podczas porodu? Przeżyłaś go? (śmiech) Niestety, ale sam poród był cudowny. Byłam w prywatnym szpitalu, miałam własną salę, fantastyczną opiekę, świetne położne, znakomitego lekarza. Zatroszczono się o to, bym pod każdym względem czuła się -komfortowo - ja, moje samopoczucie i potrzeby były najważniejsze. Wspominam poród jako magiczne -doświadczenie, a ze szpitala wyszłam z chęcią starania się o kolejne dziecko. ELLE: Większość kobiet nie ma możliwości rodzenia w -takich warunkach. Dla wielu kobiet poród to traumatyczne przeżycie, traktuje się je przedmiotowo, lekceważy, zmusza do wielogodzinnego przeżywania potwornego bólu. Jeśli faktycznie chcemy zadbać o liczebność naszej populacji, powinniśmy zacząć od sali porodowej. Opieka, jakiej ja doświadczyłam, powinna być standardem, a nie luksusem. ELLE: Macierzyństwo jest tak okropne, jak kiedyś sądziłaś? Nic podobnego! Jestem jednak dziesięć lat starsza, niż kiedy wygłaszałam te słowa. Gdy budzę się rano obok małego człowieka, który patrzy na mnie z miłością, uśmiecha się, każdy dzień zaczynam z inną energią. Ale nie oszukujmy się - macierzyństwo jest też szalenie wyczerpujące. Żeby nie zwariować, trzeba znaleźć czas na regenerację. Staram się tak organizować sobie dzień, by mieć chwilę dla siebie, móc, jak choćby w tej chwili, wyjść wieczorem na kolację. Szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko. Natomiast w ciągu dnia Stefania jest przy mnie, na planie. Nie wyobrażam sobie, by mogło być inaczej. Po pierwsze, karmię ją piersią i trudno mi będzie z tego zrezygnować. Autentycznie fizycznie to lubię. Po drugie - bo jestem z nią związana, uwielbiam ją i chcę, by była blisko. ELLE: A gdy, jak teraz, zostawiasz ją, jest to trudne? I tak, i nie. Wiesz, jak mówi moja przyjaciółka, macierzyństwo to taki stan ciągłego poczucia braku: jak jesteś w pracy, brakuje ci dziecka, jak jesteś z dzieckiem, brakuje ci rozwoju. Niedawno wyszliśmy z moim partnerem na długo wyczekiwaną randkę. Wreszcie tylko we dwoje - z Małą została moja mama. Złapałam się na tym, że cały czas się zastanawiam, co się z nią dzieje, że nie umiem się zrelaksować. ELLE: Jesteś nadopiekuńcza? Myślę, że nie… I mam nadzieję, że nigdy nie będę. ELLE: Kiedyś krytycznie wyrażałaś się na temat matek, ich ciągłych rozmów o dzieciach, zupkach i kupkach. Dziś ten temat wydaje Ci się interesujący? Tak. Ale jednocześnie wiem, że coś, co jest ciekawe dla mnie, nie musi być interesujące dla ciebie. Staram się nie przynudzać w towarzystwie, bo doskonale pamiętam, jak bardzo wkurzały mnie nawiedzone matki. W tym słynnym felietonie napisałam też, że irytuje mnie, jak dziecko płacze, histeryzuje. Nadal mnie to denerwuje. Nie lubię, gdy Stefania histeryzuje albo gdy próbuje nami manipulować. Ale dzisiaj podchodzę to tego nieco inaczej: nie aż tak kategorycznie, radykalnie, ale z większą tolerancją i dla dzieci, i dla matek. ELLE: No właśnie, jaka jest Stefania? Jest bardzo pogodna, wiecznie uśmiechnięta i zadowolona. Choć - jak każde kilkumiesięczne dziecko - ma też swoje fochy i gorsze dni, kiedy daje nam popalić. ELLE: Przez lata miałaś etykietę przeciwniczki -macierzyństwa. Teraz jesteś świadomą matką. Podejrzewam, że wiele kobiet, gdy dowiaduje się o ciąży, wcale nie skacze z radości, niejednej przez myśl przemknie, by ją usunąć. Są z tymi myślami same, mają w związku z nimi poczucie winy. Bo w Polsce, mam wrażenie, nie można mieć takich dylematów. ELLE: A Ty zaplanowałaś ciążę? To raczej Stefania wybrała mnie na matkę. Bo ja chyba nie miałabym w sobie wystarczająco dużo odwagi, by zdecydować się na dziecko. ELLE: A co czułaś, kiedy się okazało, że jesteś w ciąży? Strach, panikę, niedowierzanie. Próba wyparcia. Całe tabuny przerażających odczuć. Dziś kocham Stefanię nad życie, ona jest najwspanialszym, najcudowniejszym skarbem, jaki mam, przewartościowała moje życie w pozytywny sposób. Ale nadal jestem "pro-choice" (za możliwością wyboru - Nigdy nie odważyłabym się -czegoś narzucić czy sugerować żadnej kobiecie. To musi być decyzja jej i jej partnera. Tylko teraz mój mój "choice" to "life" (życie - przyp. red.). ELLE: Masz poczucie, że córka odebrała Ci wolność? Wbrew pozorom dzięki niej mam więcej swobody. Jeśli na coś nie mam ochoty, zawsze mogę wytłumaczyć się koniecznością zajęcia się dzieckiem. To jest cudowne! ELLE: Masz poczucie spełnienia? Totalnego. Ale mam też takie poczucie ciągłego braku. Chciałabym spędzać więcej czasu ze Stefanią, ciągle mam niedosyt bycia z nią. Czuję się zwolniona z pewnych obowiązków dopiero wtedy, gdy ona śpi. Moje priorytety się zmieniły - ona jest najważniejsza na świecie, wszystko inne może poczekać. ELLE: Dlaczego matki celebrytki budzą negatywne uczucia w matkach niecelebrytkach? Podejrzewam, że żadna z nas, czyli matek Polek, nie znosi, gdy inna mówi jej, jak ma żyć, co robić itd. Mnie osobiście takie rady i sugestie doprowadzają do szału. Przeczytałam raport na ten temat - jest obszerny, a na mój temat są cztery zdania. ELLE: To na nich zbudowano historię, że polskie matki Cię nie akceptują? Tak. Na stwierdzeniu, że niektóre kobiety denerwuje fakt, że mam drogi wózek. Ale na litość boską, nie ja jedna mogę sobie na niego pozwolić i nie ja jedna taki mam. Zwłaszcza że nie będę go miała do końca życia, skitranego w piwnicy. To jest wózek przechodni... A ja nie twierdzę, że to najlepszy wybór, a matka, która ma inny, jest zła, wyrodna! Ale rozumiem frustracje, ponieważ sama też je przeżywałam. Dlatego te uwagi mnie nie ranią. Nie masz pojęcia, jakie zarzuty matka słyszy czasami pod swoim adresem, jak są one bolesne, ile potrafią krzywdy wyrządzić. Nazywa się ją wyrodną, bo np. nie urodziła naturalnie, bo nie karmi piersią, bo nie zaszła w ciążę naturalnie, bo ma nianię, bo wróciła do pracy, zamiast zajmować się dzieckiem… To litania bez końca. W tym kontekście zarzut, że mam drogi wózek, jest niemal komplementem! ELLE: Wiele razy mówiłaś, że lubisz seks. Czy urodzenie dziecka zmniejszyło Twój seksualny apetyt? (śmiech) Absolutnie nie! ELLE: Jesteś skandalistą? Lubisz prowokować? Nie. Może po prostu mam dar zwracania na siebie uwagi (śmiech). ELLE: Ale robisz to przecież świadomie! Nie zawsze! ELLE: Ale często! Ale to nie jest wyrachowane, wykalkulowane. Inna sprawa, że nie mam problemu z powiedzeniem tego, co myślę. Nie obawiam się przyznać, że jestem hedonistką, że lubię seks, mężczyzn, że uważam, iż niektóre kobiety są szalenie atrakcyjne. Czy to jest skandalizowanie? ELLE: Zdanie na temat małżeństwa zmienisz podobnie jak na temat macierzyństwa? Być może. Chociaż cenię sobie niezależność. Poza tym małżeństwo nie jest mi do niczego potrzebne. No i wiesz… biała sukienka pogrubia! Natomiast mogę ci powiedzieć, że na pewno chcę mieć kolejne dziecko. Pytanie tylko kiedy. ELLE: Naprawdę? Chcesz mieć syna? Powiedzmy tak - płeć nie ma znaczenia, ale będziemy pracowali tak długo, dopóki nie urodzimy chłopca (śmiech). ELLE: Jesteś indywidualistką, bezkompromisową w wyrażaniu sądów. To zjednuje Ci przyjaciół czy wrogów? Przejmujesz się tym, co inni myślą lub mówią o Tobie? Sukces ma swoją cenę. Nie ograniczają mnie złe języki czy niechętne spojrzenia innych. Nigdy nie miałam problemów z nawiązaniem znajomości. Jestem kontaktowa, choć nie zawsze dopuszczam ludzi blisko siebie. A przyjaciół mam od lat. Byli przy mnie w każdym momencie mojego życia i mam nadzieję, że zasługuję na to, by mogli mi zaufać. Mam dwie naprawdę bliskie przyjaciółki, które są dla mnie ogromnym wsparciem. To one jako pierwsze dowiedziały się o mojej ciąży, one cieszyły się, gdy ja byłam jeszcze w szoku. Jedna z nich ma też dziecko, druga jest w ciąży. I wiesz co? To jedna z najcudowniejszych rzeczy, jakie mogły mi się przydarzyć - że możemy ten czas wspólnie przeżywać. Liczy się dla mnie ich zdanie, opinia mojej rodziny. Reszta ludzi tak naprawdę mnie nie zna, niezależnie od tego, ile wywiadów i plotek przeczytali. ELLE: Zanim poznałaś Marcela, miałaś bardzo medialny związek z Kubą i pewnie kilka innych. Żałujesz któregoś? Jeśli popełniłam w życiu błędy, zrobiłam to z przyjemnością. Poza tym zawsze miałam szczęście i ogromną intuicję w wyborze partnerów. Wszyscy byli świetni, idealni na danym etapie mojego życia. A czy oni żałują? Nie wiem. ELLE: Związek z Kubą był bardziej intelektualny czy fizyczny? To zabawne, ponieważ od dawna nie pytano mnie w wywiadach o Kubę. Wspominam ten okres dobrze. Ciepło i owocnie. Oboje daliśmy sobie dużo, wiele się od niego nauczyłam. Ale to zamknięty rozdział. ELLE: Sprawiasz wrażenie osoby trzeźwo myślącej, -mocno stąpającej po ziemi, poukładanej. Wielu -aktorów to osobowości neurotyczne. Moja mama zawsze twierdziła, że jestem rzemieślnikiem. Ja nie mam fochów - przychodzę do pracy, wykonuję ją najlepiej, jak umiem, i wychodzę. A to szaleństwo, artyzm… zostawiam innym. ELLE: Przygodę z aktorstwem zaczęłaś u najlepszych - Wajdy, Spielberga. Marzysz dzisiaj o telefonie od Wojciecha Smarzowskiego? Marzę! ELLE: Dlaczego jeszcze u niego nie zagrałaś? Granie w serialach zamknęło Ci drogę do ambitnych produkcji? Jest gorzej! Wyobraź sobie, że Wojtek Smarzowski podobno nie kojarzy mnie jako aktorki - dla niego jestem wyłącznie byłą dziewczyną Kuby Wojewódzkiego. Co ostatnio jest coraz mniej charakterystyczną cechą (śmiech). A poważnie - bardzo chciałabym zagrać w filmie Smarzowskiego. Mam nadzieję, że pewnego dnia dostanę zaproszenie na casting. ELLE: Zdecydowałaś się na grę w serialach świadomie czy był to przypadek? Oczywiście, że to mój świadomy wybór. Jak każdy, lubię zarabiać pieniądze, a pieniądze lubią być zarabiane przeze mnie (śmiech). Nie mam w związku z tym poczucia wstydu czy obciachu. Nie mam też zamiaru udawać, że gram w imię jakichś wyższych celów. Aktorstwo to nie żadna misja, tylko zawód jak każdy inny. Wykonując go, zarabiam na życie. W Nowym Jorku nauczyłam się, że nieważne, kogo grasz - misia, hamburgera czy Hamleta - masz być wiarygodny, masz zrobić to najlepiej, jak potrafisz. ELLE: Nie skończyłaś szkoły aktorskiej w Polsce, ale wyjechałaś na rok do Stanów i uczyłaś się w słynnej szkole Lee Strasberga. Warto było? Wyjazd był doskonałą inwestycją w siebie. Wróciłam silniejsza, bardziej odporna na stres związany z zawodową rywalizacją, pełna wiary w swoje możliwości. Pobyt w Nowym Jorku zmienił moje postrzeganie aktorstwa, ale też pozwolił mi docenić siebie. ELLE: Wiele osób wspomina początki w Nowym Jorku jako najtrudniejszy czas w życiu. Jak było z Tobą? Łatwo nie było. Okazało się, że wcale nie mówię po angielsku tak płynnie, jak mi się wydawało, że mam barierę językową. Każdego dnia miałam wrażenie, że znajduję się w szklanej bańce, że nie jestem w stanie przebić się ze swoimi emocjami, nie mogę ich wyrazić. A ta szkoła aktorska wymagała otwarcia, przełamania się. Pamiętam taki dzień, gdy ogolona na łyso siedziałam na schodach i czułam się nieatrakcyjna, niezmiernie żałosna, bezsilna, bezradna. Nie było wówczas we mnie nic z mocnej kobiety, która odważnie i bez wahania sięga po swoje. Czułam się tak bezradnie, że aż się poryczałam z żalu nad sobą. ELLE: Myślałaś, żeby się spakować i wrócić do domu? Były momenty, gdy czułam się osamotniona, tęskniłam. Ale starałam się na tym nie skupiać, nie koncentrować, nie posypywać ran solą. Bo po co? To by tylko pogłębiło smutek. Pomocna okazała się ucieczka w pracę nad sobą, w naukę. Jestem pracoholiczką. To mój wentyl. ELLE: Ktoś z wykładających zwrócił na Ciebie uwagę, powiedział, że masz talent? Moje niektóre interpretacje zrobiły bardzo duże wrażenie na wykładowcach. Do tego stopnia, że zaoferowano mi pomoc w znalezieniu agenta w Stanach. Wiesz, do tej szkoły przyjeżdżają ludzie z całego świata, a takie propozycje padają wyjątkowo rzadko. Czułam się wyróżniona. Poza tym, uświadomiłam wówczas sobie, że jestem aktorką. I że byłam nią już w momencie przyjazdu do Nowego Jorku, ponieważ pieniądze, którymi opłaciłam wszystkie rachunki związane z pobytem przez rok w tym mieście, zarobiłam, grając. ELLE: Przyznałaś się w szkole, że grałaś u Spielberga?! (śmiech) Nie. Ale grą u Wajdy się pochwaliłam! ELLE: Chciałaś zostać w Stanach? Pojechałam do Stanów, żeby zainwestować w siebie, ale pracować chciałam w Polsce. Wykorzystałam te miesiące maksymalnie. Ale nigdy nie planowałam wyjechać do Hollywood. ELLE: I wystarcza Ci ,,M jak miłość"? Nie marzysz, by zagrać w zagranicznym filmie? Oczywiście, że marzę, ale to niestety nie wystarczy. Dlatego postanowiłam działać. Trzymaj za mnie kciuki. ELLE: Wróciłaś ze Stanów całkowicie odmieniona. Jak to się stało, że - nie obraź się - z pulpecika zmieniłaś się w niezwykle atrakcyjną kobietę? No, nie wierzę, Robert! Chcesz rozmawiać o rozmiarze mojego tyłka? ELLE: Nie przesadzaj! Takie metamorfozy intrygują ludzi, wszyscy zastanawiają się, ile Cię to kosztowało. Kiedyś niespecjalnie interesowało mnie, jak wyglądam. Rozwijałam przymioty ducha, starałam się błyszczeć w inny sposób. Dopiero w Stanach uświadomiłam sobie, że ciało jest moim warsztatem; a ponieważ - nie do końca żartując - lepiej się kadruje w mniejszym rozmiarze, doszłam do wniosku, że spróbuję schudnąć. Nie było to łatwe. Wręcz przeciwnie, wymagało ode mnie ogromnego wysiłku fizycznego. Dziś fantastycznie czuję się w swoim ciele, lubię być zadbana, fajnie ubrana. Ale też nie obawiam się, że mogę przytyć, zbrzydnąć. Różnie w życiu wyglądałam i nigdy nie miałam problemu z samoakceptacją. Poza tym, kiedy byłam grubsza, wcale nie czułam się mniej seksowna czy atrakcyjna niż teraz. ELLE: Nie narzekałaś na brak powodzenia? Nigdy! Nigdy też nie wyszłam z inicjatywą w stosunkach damsko-męskich. Lubię być atrakcyjna, lubię być zdobywana, lubię być mamą. Trochę słabo jak na zbuntowaną feministkę, nieprawdaż? (śmiech) Mam poczucie totalnego spełnienia. Gdy budzę się rano obok małego człowieka, który patrzy na mnie miłością, uśmiecha się, zaczynam dzień z inną energią. Jeśli popełniłam w życiu błędy, zrobiłam to z przyjemnością. Czuję się w swoim ciele fantastycznie. Różnie w życiu wyglądałam i nie miałam problemu z samoakceptacją.